Bielactwo jest nabytym schorzeniem charakteryzującym się występowaniem w różnych okolicach ciała odbarwień. Zmiany skórne mogą być pojedyncze, rozsiane lub zajmować rozległą powierzchnię ciała. Wydaje się, że główną rolę w patogenezie odgrywają czynniki genetyczne, zaburzenia biochemiczne i neurohormonalne, a także toksyny środowiskowe i stres. Zdarzające się współistnienie z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak choroby tarczycy i cukrzyca, a także obecność autoprzeciwciał przemawia za hipotezą autoimmunologiczną. U części pacjentów zmiany są stacjonarne, u innych choroba postępuje bardzo gwałtownie. Dotychczas nie wymyślono skutecznej i dającej trwały efekt terapii. Leczenie jest długotrwałe, od wielu miesięcy do kilku lat i daje różne rezultaty. W celu uzyskania repigmentacji stosuje się leczenie zewnętrzne: analogi witaminy D3, inhibitory kalcineuryny, glikokortykosteroidy oraz leczenie ogólne: fotototerapię. Przez wiele lat najpopularniejszą metodą leczenia bielactwa na świecie była fotochemiotarapia (PUVA). W ciągu ostatnich kilku lat fototerapia przy użyciu naświetlania wąskopasmowym UVB o długości fali około 311 nm, stała się metodą alternatywną, a nawet jak wykazują niektóre badania, skuteczniejszą niż PUVA. Ponadto dodatkową zaletą leczenia UVB jest brak działań niepożądanych związanych z doustnym stosowaniem psoralenów, mniejsze prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji fototoksycznych i brak hyperpigmentacji niezmienionych obszarów skóry.